"မိခင္တစ္ေယာက္၏ အဌမေျမာက္မုသား"
ကၽြန္ေတာ္ ကေလးဘ၀အရြယ္တံုးက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုမွာ ေန႔စဥ္ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားဖို႔ေတာင္ မေသခ်ာတဲ့ေန႔ေတြရွိခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ မၾကာခဏ သူ႕ပန္းကန္ထဲက ထမင္းေတြကိုယူယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထဲ အၿမဲထည့္ထည့္ေပးတတ္တယ္ ။ ၿပီးရင္ အေမေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္ ။ "စား .. ငါ့သား အေမ သိပ္မဆာဘူး.." ။
အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္စအရြယ္က အေမ့ရဲ႕ ပထမဆံုး မုသားစကားေလးပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပိန္လွီေသးေကြးရွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အာဟာရဓါတ္ျပည့္၀ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ
အဲ့ဒါ အေမ့ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ မုသား ။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနရမဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ အေမက မီးျခစ္ဆံထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုတစ္ခုမွာ မီးျခစ္ဆံျဖည့္တဲ့ အလုပ္ေလးယူလုပ္တယ္ ။ ညဘက္အိမ္ယူၿပီး လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္ရႈႏုိင္ေသးလုိ႔ အေမသေဘာက်တယ္ ။ တည ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္ (ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္ ေနာက္က်ေနၿပီ) အေမ ဖေယာင္းတုိင္မီးေလးထြန္းၿပီး ဗူးေလးေတြထဲကို မီးျခစ္ဆံျဖည့္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတံုးပဲ။ "အေမ .. အရမ္းမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ အိပ္ပါေတာ့။ မနက္မွ ဆက္လုပ္လို႔ရတာပဲ" လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အေမကၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ ။ "သြားအိပ္ ငါ့သား .. အေမ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသးလို႔ ဆက္လုပ္ လုိက္ဦးမယ္" တဲ့ ။
အေမ့ရဲ႕ တတိယေျမာက္မုသားစကားေလးပါ ။
တခါတံုးက ကၽြန္ေတာ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲေျဖတဲ့ေန႔႔မွာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္တေနရာက ထုိင္ေစာင့္တယ္။ ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ဒဏ္ကို သိပ္အကာအကြယ္မေပးႏုိင္ရွာတဲ့ ေနရာ တစ္ခုမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိင္ေစာင့္တယ္ ။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း အေမ့ဆီ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးအလႊားသြားတယ္ ။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားၿပီး အသင့္ျပင္ဆင္လာတဲ့ အခ်ိဳရည္ ေအးေအးေလးတခြက္ တုိက္တယ္ ။ တကိုယ္လံုးေခၽြးေတြရႊဲေနရွာတဲ့ အေမ့ကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး ။ "အေမလဲ ေသာက္ဦးေလ" လို႔ ေျပာေတာ့ အေမ့ထံုးစံအတုိင္း "ငါ့သားပဲ ေသာက္ပါ။ အေမ ေရမဆာဘူး" တဲ့ ။
အဲ့ဒါ အေမရဲ႕စတုတၳေျမာက္ မုသားစကားတစ္ခြန္း ။
သိပ္မၾကာခင္ အေဖဆံုးတယ္ ။ အတန္းႀကီးလာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပညာေရးနဲ႔ အိမ္ကိစၥက အေမ့တာ၀န္လံုးလံုးျဖစ္ၿပီ။ အေမ အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြရွာရေတာ့ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္။ မိသားစု အေျခအေနဆုိးသထက္ဆုိးတာ ျမင္လာတဲ့ အိမ္နားက အေမ့မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ရံဖန္ရံခါ လာေစာင့္ေရွာက္တယ္ ။ ပတ္၀န္းက်င္က အေမ့ကို သူနဲ႔ပဲ ေနာက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုထူလုိက္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္ ။ အေမ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျငင္းဆုိၿပီး အခုိင္အမာ စကားတစ္ခြန္းဆိုတယ္ .."ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ကၽြန္မကေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လုံေလာက္တယ္.." တဲ့ ။
အေမ့ရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္မုသား။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္ကေလးတစ္ခုရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို အနားယူေစခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေမ လက္မခံဘူး ။ မနက္မနက္ ေစ်းထဲသြားၿပီး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြေရာင္းတံုးပဲ
အေမ .. ဆဌမေျမာက္မုသားကို ေျပာတယ္ ။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မာစတာဒီဂရီကို အခ်ိန္ပိုင္းဆက္ေလ့လာေနတဲ့အခ်ိ
အေမရဲ႕ သတၱမေျမာက္မုသားစကားေလးတစ္ခြန္း
ဇရာကေထာင္း၊ ပင္ပန္းမႈအေပါင္းခါးစည္းရင္ဆုိ
အဲ့ဒီလို အဌမေျမာက္မုသားကို ေျပာၿပီး အေမ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္ ။
အၾကြင္းမဲ့ေမတၱာေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ မာတာမိခင္ဟာ သားသမီးမ်ားအေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ (တာ၀န္ေက်ပြန္စြာနဲ႔) သူ႕ကုိယ္သူအနစ္နာခံတဲ့ မုသားစကားလံုးေလးေတြသံုးၿပီး ေလာကအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ခ်န္ထားႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ပါၿပီ ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေရာ အဲ့ဒီလို မိခင္ေတြရဲ႕ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ ထိုက္ထုိက္တန္တန္ ျပန္ေပးဆပ္ခဲ့ပါသလား ။ ခုခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေမးစကားကို အေမၾကားရင္ န၀မေျမာက္မုသားစကားတစ္ခြန္းကို ဆုိေလဦးမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းပမ္းတနည္း ေတြးေနမိတယ္ ။
No comments:
Post a Comment