> ခါတိုင္းလိုပဲ အားကစားသတင္း ၾကည့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရခ်ဳိးခန္းထဲ
> ထြက္လာတဲ့မိန္းမက "ေမာင္... ခင့္ေျခေထာက္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး မွဲ႔နက္တစ္လံုး
> ေပၚလာတာလဲ မသိဘူး?"
> လို႔ ေျပာတယ္။
>
>
> ကၽြန္ေတာ္ကေဆးပညာဗဟုသုတ နည္းပါးသူပါ။ မိန္းမေတြဆိုတာ ကိစၥေသးေသးမႊားမႊားကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္
> လုပ္တတ္တဲ့အမ်ဳိးမို႔ သူေျပာတာကို
> ကၽြန္ေတာ္အေရးမလုပ္ခဲ့ဘူး။
>
>
> ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကစိတ္သေဘာထားညီတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔
> ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရာထူးတိုးၿပီးတဲ့ေနာက္ မိန္းမက အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို
> လံုးဝပုခံုးေျပာင္းယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က မၾကာခဏ အခ်ိန္ပိုဆင္းရတယ္။
> မၾကာခဏ ခရီးထြက္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ခရီးထြက္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာတတ္တယ္။
> ခရီးထြက္သူတိုိင္းက အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့
> မိသားစု၊ သားသမီးေတြကို
> စိတ္ပူတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ လူႀကီးသူမ၊
> ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ
> ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္ဆိ
> ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို
> အားက်ၾကတဲ့လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအားက်ၾကတဲ့လူေတြေ
> လူေတြရဲ႕အၾကည့္မွာ သူဟာ ဘာမွ ပူပင္ေၾကာင့္က်စရာမလိုတဲ့လူ၊ တိုက္ရွိ
> ကားရွိၿပီး အရာရာျပည့္စံုတဲ့လူ၊ လင္ေယာက္်ားခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။
> တကယ္လည္း ရိုမန္တစ္ဆန္ဆန္ အခ်စ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ေပမယ့္
> ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေထာင္ေရး သာယာခဲ့တယ္။
>
>
> ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကေဆးကုမၸဏီမွာ
> ကၽြန္ေတာ္ထက္ သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီလိုအေရးျပားေပၚ မထင္မွတ္ဘဲ
> ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မယားမနာ မွဲ႔နက္ေတြဟာ
> တစ္ခုခုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္
> ေဆးရံုသြားၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အေရျပားကင္ဆာလို႔ အေျဖရတယ္။ အဲဒီအေျဖက
> ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လႈပ္ေစခဲ့တယ္။ သူ႔ကို
> ကၽြန္ေတာ္အေဖာ္ျပဳၿပီး
> အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေဆးရံုေတြမွာ
> သြားေရာက္စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ေဆးရံုတိုင္းရဲ႕ အေျဖကတူေနတယ္။
> နာမည္ႀကီးဆရာဝန္တစ္ေယာက္က
> ဒီလို ကင္ဆာမ်ဳိးရဲ႕ေသဆံုးႏႈန္းဟာ ၉ဝ%ျဖစ္တယ္၊ ဒါဟာ
> အေရျပားကင္ဆာထဲမွာ အဆိုးဝါးဆံုးတစ္မ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။
>
>
> သိပ္မၾကာပါဘူး...ဆရာဝန္ေတြ ခန္႔မွန္းသလိုပဲ သူ႔ေျခေထာက္၊ သူ႔လက္ေမာင္းနဲ႔
> ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မဲွ႔နက္ေတြ အဆက္မျပတ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေရာ၊
> စိတ္ဓာတ္ပါ တျဖည္းျဖည္း
> ခ်ိနဲ႔လာခဲ့တယ္။
>
>
> ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အရင္ကကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ဖ်ားနာတတ္ေပမယ့္
> ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဖ်ားနာခဲသူပါ။ ခုေတာ့ အားအားမေနတတ္သူတစ္ေယာက္က
> လူနာကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္
> လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရၿပီ။
>
>
> သူမရွိတဲ့အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာလည္း ေရေႏြး၊
> ေရေငြ႔ကင္းစင္လို႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ဖုန္ေတြကပ္ျငိလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္က
> ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး၊ အျပင္က ျပန္ေရာက္တိုင္း ေႏြးေထြးလံုၿခံဳခဲ့တဲ့ေနရာေလးက
> ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေလာက္ေအာင္
> ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
>
>
> အိမ္ကအသံုးအေဆာင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်
> ထမင္းတစ္အိုးတည္ဖို႔၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။
> ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာ၊
> ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္တဲ့ ေခါက္ဆဲြအရသာက သူခ်က္တဲ့ အရသာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။
> အရင္က သူအလြယ္္တကူ ကမ္းေပးတတ္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ခုေတာ့
> ဘယ္လိုရွာရွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
>
>
> သူေဆးရံုတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီးကၽြန္ေ
> အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ႔အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွာ တကယ္လို႔
> အိမ္တစ္အိမ္ မရွိရင္၊ တကယ္လို႔ အဲဒီအိမ္မွာ
> ၾကင္နာတဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာ
> ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပဲရွာရွာ၊
> နာမည္ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး ဒါေတြအားလံုးဟာ ဗလာဆိုတာကို
> ကၽြန္ေတာ္နားလည္လာခဲ့မိတယ္။
>
>
> သု႔ေရာဂါတျဖည္းျဖည္း ဆိုးဝါးလာခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အေရျပားကင္ဆာ
> အထူးကူဆရာဝန္တစ္ဦးရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ ဒီလိုေရာဂါမ်ဳိးကို
> အဲဒီဆရာဝန္ ကုသေပ်ာက္ကင္းခဲ့ဖူးတယ္္လို႔လည္
> ကုသစရိတ္ႀကီးမယ္၊ တစ္ခါကုရင္ ၃လၾကာတယ္လို႔ဆိုတယ္။ မိန္းမကို ဒီအေၾကာင္း
> ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့ ေရာဂါေဝဒနာဖိစီးေနတဲ့ၾကားက စကားတစ္ခြန္းကို
> သူရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာလိုက္တယ္။
>
>
> "ခင္.. အသက္ရွင္ပါရေစ"
>
>
> တကယ္ပါ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္က
> ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို
> သူေျပာလိုက္တဲ့တခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကမာၻေပၚမွာအခ်စ္ဆံုး၊ လင္မယားလုပ္ဖို႔
> အသင့္ေတာ္ဆံုး၊
> ခုလို အတူတူေပါင္းသင္းရတာ ကံအေကာင္းဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။
> သူအသက္ရွင္ရမယ္၊
> သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေစရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းၿပီး
> သားသမီးရဲ႕သားသမီးေတြ "ဘိုးဘိုး.. ဘြားဘြား"လို႔ေခၚတဲ့အသံကို
> အတူတူနားေထာင္ၾကမယ္။ သူ႔ကို အဲဒီဆရာဝန္နဲ႔ေဆးကုဖို႔
> ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္မွာ ခြင့္ရက္ရွည္တင္ေတာ့
> လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ တီးတိုးစကားကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။
>
>
> "တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ဘူး။ နည္းတဲ့ ေဆးကုခမွ မဟုတ္တာ။
> ကုလို႔မရရင္ ပိုက္ဆံကုန္ လူပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္"
>
>
> ဒီလိုစကားမ်ဳိးေျပာသူေတြဟာကိုယ္
> ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို မခံစားဖူးေသးလို႔ျဖစ္မယ္။
> ဒီေငြေၾကးေလးက လူတစ္ေယာက္အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္
> ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို
> သိပံုမရလို႔ျဖစ္မယ္။ ကုသစရိတ္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး သူသာ အသက္ရွင္မယ္ဆိုရင္
> အိမ္ေရာင္း၊
> ကားေရာင္းၿပီးလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုမယ္။
>
>
> အဲဲဒီၿမိဳ႕ကိုေဆးသြားမကုခင္ လိုအပ္တဲ့ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ
> ကၽြန္ေတာ္လိုက္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ပဲြေတာ္ရက္ နီးလို႔လားမသိဘူး ေစ်းေတြ၊
> ကုန္တိုက္ေတြမွာ မိသားစုအလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
> ေစ်းဝယ္ေနသူေတြေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ခဲြျခားခံထားရသူလို႔
> ထင္မိတယ္။ အေပ်ာ္၊ အၿပံဳးေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ေရာဂါစျဖစ္ကတည္းက
> ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့သလိုပါပဲ။
>
>
> မိန္းမေရးေပးတဲ့စာရင္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ခဲ့တယ္။
> အိတ္ေတြဆဲြၿပီး ဆိုင္ကထြက္ေတာ့ အိတ္ေတြအရမ္းေလးတာကို သတိထားမိတယ္။
> ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး တစ္အိမ္လံုးအတြက္
> လိုအပ္တဲ့့အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပံုး
> ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္၊ ဆိုင္ကေနအိမ္အထိ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းေတြကို
> သူဘယ္လိုသယ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မသိခဲ့ရပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ထုတ္ဟာ
> ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ သူလဲက်ခ်ိန္ေရာက္မွ ဒီအိမ္မွာ သူသာလွ်င္
> အေရးပါဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။
>
>
> ေဆးသြားကုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာမဂၤလာေ
> ၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ၃လအတြင္းမွာ မခဲြမခြာအတူေနခဲ့ၾကတယ္။ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္၊
> အတူတူ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်င္းကပ္ၿပီး
> စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
>
>
> ကုသတဲ့ပထမတစ္လအတြင္းမွာသူနည္း
> ပန္းၿခံထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕
> ပန္းၿခံဝေရွ႕မွာ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို
> ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့
> "Last
> Fillings"ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းကို ေျပာၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ
> ဟန္းနီးမြန္းအခ်ိန္ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြပါ။ ခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ေအာင္းေမ့ရေတာ့
> ရင္ထဲပိုနာၾကင္ေၾကကဲြရတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးထဲမွာ
> ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလို စကားမ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
>
>
> ၃လအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းႏြမ္းလ်လာတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။
> အထူးကုသနည္းေတြက သူ႔အတြက္ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းေသာက္ဖို႔ကို
> သူေတာ္ေတာ္အားစိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး "အိမ္ျပန္ရေအာင္"လို႔
> ကၽြန္ေတာ့္ကို
> သူေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
>
>
> အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔
> ကင္ဆာသမားေတြ အေၾကာက္ရဆံုး နာက်င္ခံစားမႈကို သူစခံစားေနရတယ္။ ညတိုင္း
> သူအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ နာက်င္တာေတြ
> ႀကိတ္ခံၿပီး သူညည္းညဴေနခဲ့ရတယ္။ အနာခံေဆးေတြလည္း မတိုးေတာ့ပါဘူး။
> သူ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ခံစားေပးခ်င္လိုက္တာ။ သူခံစားေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္
> ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။
>
>
> တစ္ခါတေလေဝဒနာသက္သာခ်ိန္မွာ အိမ္ဝတ္ကိစၥအဝဝကို သူမွာတတ္တယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ
> သူဟာ ဒီေနအိမ္အတြက္၊ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေစ့စပ္၊ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို
> ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့
> အစားအစာေတြ ဘယ္ဆိုင္မွာ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္ေနက် အကၤ်ီဟာ ဘာနံပါတ္၊
> ဘယ္တံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ဆိုင္မွာဝယ္ႏိုင္ေၾကာင္း
> ေျပာျပတယ္။ မဆံုးခင္သံုးရက္အလိုမွာ
> အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ကို ဘယ္လိုသံုးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ သင္ျပသြားခဲ့ေသးတယ္။
>
>
> မဆံုးခင္ရက္အတြင္းမွာကၽြန္ေတာ္
> ေျပာသြားေသးတယ္။ ေဆးသြားကုတဲ့ ၃လဟာ သူ႔တစ္သက္မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ရက္ေတြပါတဲ့။
> အဲဒီ ၃လဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ
> တန္ဖိုးအရွိဆံုး အခ်ိန္ေတြပါ။ ၃လအတြင္းမွာ ရာထူးတိုးဖို႔အခြင့္အေရး၊
> ေငြေၾကးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ္
> မိန္းမနဲ႔အတူေနခဲ့ရတာေတြနဲ႔
> ႏႈိုင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ အဲဒါေတြဟာ အပိုပစၥည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလို႔
> ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔
> ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စိတ္ခ်င္းဆက္ၿပီး ၃လ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ႏိုင္ေသးတယ္။
>
>
> ဆံုးတဲ့ေန႔မွာသူတည္တည္ၿငိမ္ၿငိ
> ေမေမတျခားေနရာသြားၿပီး ေဖေဖတို႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ေဖေဖတိုု႔လည္း ေမေမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔
> အဲဒီေနရာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သြားၾကရလိမ့္မယ္" လို႔
> ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတယ္။
>
>
> သူဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္းတျခားမိသာ
> ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆံုခဲ့တဲ့
> ပန္းၿခံေလးေရွ႕ျဖတ္တိုင္း၊ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ျဖတ္တိုင္း၊
> ေစ်းဝယ္အတူထြက္ခဲ့တဲ့
> ကုန္တိုက္ေရွ႕ေတြျဖတ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္က်မိတယ္္။
> အဝတ္ေလွ်ာက္စက္သံုးတိုင္း၊
> ထမင္းဟင္းခ်က္တိုင္း၊ သားကို
> အဝတ္လဲေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ အလုပ္ေနာက္က်ဆင္းလို႔ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္စားတဲ့ ညတိုင္း၊
> ညသန္းေခါင္ ႏိူးလာတဲ့အခါ အိပ္ရာေဘးက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကိုျမင္တိုင္း
> ကၽြန္ေတာ္ငိုမိတယ္။ သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္
> မခံစားတတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေတြကို ခံစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ သူမရွိေတာ့မွ
> ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ..
>
>
> အရင္က ၾကည့္ခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ခ်စ္သူဆံုးလို႔ ငိုတဲ့ေယာက္်ားေတြကိုေတြ႔တိုင္း
> ဒါဟာ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။
> ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငိုေနရၿပီ။ လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ ေသြးလွဴကားေတြကို
> ျမင္တိုင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသြးလွဴၿပီး
> အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔
> ေသြးအားေကာင္းေစမယ့္ ဟင္းေတြကို
> သူခ်က္ထားတတ္တယ္။ သားကိုလည္း "ဒီအိမ္မွာ ပိုက္ဆံရွာရတဲ့ ေဖေဖက အပင္ပန္းဆုံး
> ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက အေရးအပါဆံုး" လို႔ ေျပာျပတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသာလွ်င္
> အေရးပါဆံုး လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမွာ
> ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို
> စြန္႔လြတ္လိုက္ရတယ္္။
>
>
> သူဆံုးေတာ့သူအုတ္ဂူမွတ္တိုင္မွာ "ခ်စ္ဇနီး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထိုးခဲ့တယ္္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
> ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ လွစ္ဟျပတတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
> သမီးရည္းစားျဖစ္တုန္းကလည္း
> သူ႔ကို "ခ်စ္"ေၾကာင္း
> ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီ"ခ်စ္"ဆိုတဲ့စာလံုးကို
> အုတ္ဂူေပၚမွာပဲ
> ေရးထိုးေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ မိန္းကေလးတိုင္းက "ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းကို"
> သူခ်စ္တဲ့လူရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကေန
> ထြက္လာတာကိုပဲ
> နားေထာင္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္၊ သူက်န္းမာတဲ့အခ်ိန္မွာ
> ဘာျဖစ္လို႔
> ကၽြန္ေတာ္မေျပာခဲ့ရတာလဲ!
>
>
> အခုခ်ိန္မွာက်န္းမာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့
> ေယာက္်ားေတြကို ကၽြန္ေတာ္မွာခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ မိန္းမကို ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာင္းေကာင္းခ်စ္ပါ။
> မိန္းမအတြက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္
> ခ်န္ထားေပးၾကပါ။
> ခင္ဗ်ားအတြက္ သူလုပ္ေပးသမွ်ကုိ လ်စ္လ်ဴမရွဴလိုက္ၾကနဲ႔။ ဆံုးရႈံးသြားမွ
> သူ႔အလွအပ၊
> သူ႔ေကာင္းကြက္ကို မႏွေျမာၾကနဲ႔...
>
>
> ဇနီးမယား၊မိန္းမဆိုတာ ေလာကႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားကို အခ်စ္ဆံုး၊ နားအလည္ဆံုးလူပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္
> အရာရာကို စြန္႔ရဲတဲ့သူပါ၊ ဘယ္ေယာက္်ား မိန္းမအခ်စ္ေတြနဲ႔
> ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးရဲ႕အခ်စ္ကို
> မႏႈိင္းယွဥ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ......။
No comments:
Post a Comment