ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ သံၾကိဳးကလြတ္ေအာင္ သူၾကိဳးစားျပန္တယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ျပန္ဘူး။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္၊ တစ္ၾကိမ္ျပီး တစ္ၾကိမ္ သံၾကိဳးကလြတ္ေအာင္ သူအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ၾကာေတာ့လြတ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားေတာ့ဘူး။ သူ႔မိဘေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သံၾကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတာကိုေတြ႔ေတာ့ ဒီလို ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတဲ့ဘ၀ကို သူက်င့္သားရလာခဲ့တယ္။
ဂ်မ္ဘိုဟာ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕အင္အားဟာ ေျခေထာက္မွာခ်ည္ထားတဲ့သံၾကိဳးကို ႏွာတမႈတ္စာနဲ႔ေတာင္ ျဖတ္ႏိုင္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသံၾကိဳးကိုျဖတ္ဖို႔ သူမေတြးမိေတာ့ဘူး။ ဒီသံၾကိဳးဟာ ဘယ္လိုမွျဖတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အေတြးက သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးထဲ၊ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အရိုးစဲြေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္မ်ဳိးဆက္ျပီး တစ္မ်ဳိးဆက္ ဆပ္ကပ္ထဲက ဆင္ၾကီးေတြဟာ ျမင္ရတဲ့သံၾကိဳးေသးေလးနဲ႔ ေျခေထာက္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရျပီး မျမင္ရတဲ့ သံၾကိဳးၾကီးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံ ဘ၀ေလးထဲမွာပဲ သူတို႔ဟာ က်င္လည္ေနခဲ့ၾကေတာ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြဟာ မျပတ္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဟိုတုန္းက မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို ဒီေန႔မွာ လုပ္လို႔ရရင္လည္း ရသြားႏိုင္မယ္။ ဟိုတုန္းက လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို ဒီေန႔မွာ ခက္ရင္လည္း ခက္သြားႏိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဓိက က စိတ္ထဲမွာ မေျပာင္းလဲတဲ့ အယူအဆေတြကို အရိုးစဲြျပီး ခ်န္မထားမိခဲ့ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ကြ်န္မတို႔ဟာ ဆင္ကေလး ဂ်မ္ဘိုလို အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံဘ၀မွာ က်င့္သားရ က်င္လည္ေနခဲ့ၾကျပီလား... ?
original post from: http://www.youthwant.com.tw
ႏုိင္းႏုိင္း စေန
No comments:
Post a Comment