မတ္(ခ္)က အၿမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ရဲ႕ ခပ္ေနာက္ေနာက္ပံုစံက လူေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးတယ္။ မတ္(ခ္)ဟာ စကားကို မနားတမ္းေျပာႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ စကားမေျပာခင္၊ တစ္ခုခုမေမးခင္ ဆရာမရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ကို အရင္ေတာင္းရတယ္လို႔ ကၽြန္မအၿမဲသတိေပးခဲ့လည္း အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မကို စဲြစဲြၿမဲၿမဲျဖစ္ခဲ့ေစတာက သူဟာ သူ႔ကိုအျပစ္ေပးဆံုးမတိုင္း ကၽြန္မကို တေလးတစားနဲ႔ "အခုလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဆိုဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ စစၥတာ"လို႔ ျပန္ေျပာတတ္တာပဲျဖစ္တယ္။
စစခ်င္းမွာ ဒီလိုအေျပာကို ကၽြန္မရင္မဆိုင္တတ္ခဲ့ဘူး။ ၾကာေတာ့လည္း မၾကာခဏၾကားရတဲ့ ဒီစကားကို ကၽြန္မက်င့္သားရလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မနက္မွာ ကၽြန္မစာသင္ေနတုန္း မတ္(ခ္)စကားအဆက္မျပတ္ ေျပာေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သည္းခံႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထက္ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့အခါ အလုပ္သင္ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ကၽြန္
"မတ္(ခ္) စကားထပ္ေျပာရဲေျပာၾကည့္ ... ထပ္ေျပာရင္ မင္းပါးစပ္ကို ပလာစတာနဲ႔ ကပ္ထားလိုက္မယ္" မတ္(ခ္)ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၁ဝစကၠန္႔ေတာင္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားေက်ာင္းသားတစ္ဦးကေန "စစၥတာ မတ္(ခ္) စကားေျပာေနတယ္"ဆိုတဲ့ အသံကလြင့္လာခဲ့တယ္။ မတ္(ခ္)ကို ေစာင့္ၾကည့္ထားဖို႔ တျခားေက်ာင္းသားေတြကို ကၽြန္မ မခိုင္းေစခဲ့ပါဘူး။ တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားအတိုင္း မတ္(ခ္)ကို ကၽြန္မအျပစ္ေပးရေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ကအျဖစ္ကို ဒီကေန႔ထိ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ စားပဲြနားသြားၿပီး အံဆဲြကို အသံက်ယ္ေအာင္ ကၽြန္မတမင္ဆဲြဖြင့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ပလာစတာကိုယူၿပီး မတ္(ခ္)ဘက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္သြားလိုက္
စတိတ္စင္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ မတ္(ခ္)ဘာမ်ားလုပ္ေနမလဲလို႔ သိခ်င္တာနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မတ္(ခ္)က ကၽြန္မကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပတယ္။ မတ္(ခ္)ရဲ႕အျပဳအမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မရယ္မိတယ္။ မတ္(ခ္)ေရွ႕ကို ကၽြန္မေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္သြားျပန္တယ္။ တစ္တန္းလံုးက ကၽြန္မဘာမ်ားထပ္လုပ္ဦးမလဲဆိုၿ
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္ေပးဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ စစၥတာ" မတ္(ခ္)ဆီက စကားတစ္ခြန္း ထြက္က်လာခဲ့တယ္။
အဲဒီႏွစ္ရဲ႕ႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ အလယ္တန္းမွာ သခ်ာၤဘာသာကိုသင္ဖို႔ ကၽြန္မေျပာင္းေရြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ကုန္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသတိမထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအတန္းထဲ မတ္(ခ္)ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
အရင္ကထက္ မတ္(ခ္)ပိုေခ်ာလာတယ္။ အရင္ကလိုပဲ သူယဥ္ေက်းတယ္။ သခ်ာၤသင္ခန္းစာသစ္ေတြမွာ စိတ္အာရံုဝင္စားရတာမို႔ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ကေလာက္ေတာ့ သူ စကားမမ်ားေတာ့တာ ေတြ႔ရတယ္။
ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔မွာ အတန္းထဲက အဆင္မေျပတာေတြကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။ သင္ခန္းစာအသစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အာရံုေထြျပားေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ကိန္းဂဏန္းရဲ႕အယူအဆ၊ ပံုေသနည္းေတြကို သူတို႔ၿငီးေငြ႔လာတာ ကၽြန္မသတိထားလိုက္မိတယ္။ တခ်ဳိ႕က လက္ေလ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ တခ်ဳိ႕က အခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနကို ကၽြန္မတစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရေတာ့မယ္။ စိတ္ေဒါသေတြ မေပါက္ကဲြခင္ ကၽြန္မႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အတန္းသားေတြကို စာရြက္တစ္ရြက္ယူၿပီး (ကၽြန္မနာမည္ကလဲြလို႔) ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႕နာမည္ကို ခ်ေရးခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နာမည္ေအာက္မွာ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြ
စာသင္မယ့္အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ကို အသံုးျပဳၿပီး အားလံုးကို ကၽြန္မေရးခိုင္းလိုက္တယ္။ အတန္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ေရးထားတဲ့စာရြက္ေတြ ကၽြန္မကို လာေပးၾကတယ္။ မတ္(ခ္)က "စစၥတာရဲ႕ သြန္သင္မႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေကာင္းေသာ ပိတ္ရက္ျဖစ္ပါေစ စစၥတာ" လို႔ ကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။
စေနေန႔မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ နာမည္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြကို အတန္းသားေတြ ေရးထားတဲ့အတိုင္း စာရြက္တစ္ရြက္စီမွာ ကၽြန္မခ်ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တနဂၤလာေန႔ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ သူတို႔ကို ေဝေပးလိုက္ၾကတယ္။ စာရြက္ေဝၿပီး သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခန္းလံုးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ
အတန္းတက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီစာရြက္အေၾကာင္းကို မဟၾကေတာ့ဘူး။ အတန္းဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ထပ္ေဆြးေႏြးၾကလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ယူျပန္ၿပီး မိဘေတြကိုျပၾကလား.. ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အဓိကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက,က အတန္းသားေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈပိုရွိလာၿပီး အခ်င္းခ်င္း ပိုသင့္ျမတ္လာခဲ့ၾကတယ္။
အခ်ိန္တေျဖးေျဖး ကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီး တစ္ခုေသာေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကၽြန္မခရီးကျပန္လာေတာ့ မိဘေတြက ကၽြန္မကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာလာႀကိဳတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေမေမက ကၽြန္မကို ခရီးသြားခဲ့တဲ့ အေျခအေန၊ ရာသီဥတု၊ ထူးျခားတဲ့အေတြ႔အႀကံဳ စတဲ့ သမားရိုးက်အရာေတြကို ေမးေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုအေမးအေျဖၾကားမွာ တစ္ခုခုကို ကၽြန္မခံစားလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမက ေဖေဖ့ဘက္ကို ငဲ့ၾကည့္ၿပီး "အေဖႀကီး..!"လို႔ေခၚတယ္။ ေဖေဖက အေရးႀကီးတဲ့စကားတစ္ခုခုကို ေျပာခါနီးအတိုင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ၿပီး စကားစတယ္။
"မေန႔ညက မတ္(ခ္)အိမ္က ဖုန္းလာတယ္"
"ဟုတ္လား?... မတ္(ခ္)အေၾကာင္း မၾကားရတာေတာင္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ မတ္(ခ္)ဘယ္လိုေနလဲ ကၽြန္မသိခ်င္လိုက္တာ?"
"မတ္(ခ္)တစ္ေယာက္ စစ္ပဲြမွာ က်သြားတယ္တဲ့။ မနက္ျဖန္ သူ႔ကို သၿဂၤိဳလ္ၾကလိမ့္မယ္။ သမီးသြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူ႔မိဘေတြ ဝမ္းသာပါလိမ့္မယ္"
အခုခ်ိန္ထိ ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ အိမ္အမွတ္ I-494ကို ကၽြန္မမွတ္မိေနခဲ့ေသးတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မဘဝမွာ အေခါင္းထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ စစ္သားတစ္ဦးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ျမင္ဖူးတာပါပဲ။ မတ္(ခ္)ပံုစံက ခန္႔ညား၊ ရင့္က်က္ေနတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲဝင္လာတဲ့ အေတြးက -- မတ္(ခ္)သာ ဒီအခ်ိန္မွာထၿပီး ကၽြန္မနဲ႔စကားေျပာခဲ့ရင္ တစ္ကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ပလာစတာေတြကို ကၽြန္မလႊင့္ထုတ္ပစ္လိုက္မိမယ္။
အဲဒီဘုရားေက်ာင္းမွာ မတ္(ခ္)ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ့ခ်္ရဲ႕အစ္မက ဘုရားက်မ္း ရြတ္ဆိုေနတယ္။ ကၽြန္မက "ဘာျဖစ္လို႔ သၿဂိဳၤလ္တဲ့ေန႔မွာမွ မိုးရြာရသလဲ? အုတ္ဂူေတြၾကား အစကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္ရခက္ေနၿပီ" လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
သင္းအုပ္ဆရာက ဆုေတာင္းဝပ္ျပဳတာေတြ လုပ္ေနတယ္။ တီးဝိုင္းအဖဲြ႔က ဝမ္းနည္းျခင္းတီးလံုးေတြ တီးခတ္ေနတယ္။ မတ္(ခ္)ကိုခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တဲြၿပီး မတ္(ခ္)ရဲ႕အေခါင္းဆီ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လွမ္းၾကၿပီး က်မ္းေရေတြ ပက္ဖ်န္းေပးေနၾကတယ္။
ကၽြန္မက မတ္(ခ္)ကို ေနာက္ဆံုးမွ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သူျဖစ္တယ္။ မတ္(ခ္)အေခါင္းေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို စစ္သားတစ္ဦးက "စစၥတာက မတ္(ခ္)ရဲ႕သခ်ာၤဆရာမလား" လို႔ ေမးတယ္။
အေခါင္းကိုေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
"စစၥတာအေၾကာင္းေတြ မတ္(ခ္)ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျပဖူးတယ္" လို႔ သူကေျပာတယ္။
သၿဂိဳၤလ္တဲ့ကိစၥၿပီးေတာ့ မတ္(ခ္)ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဂ်ာ့ခ်္ရဲ႕ၿခံမွာ ေန႔လယ္စာသြားစားၾကတယ္။ မတ္(ခ္)ရဲ႕မိဘေတြလည္း အဲဒီမွာရွိေနတယ္။ သူတို႔ ကၽြန္မကိုေစာင့္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္။
"စစၥတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပစရာရွိတယ္"
မတ္(ခ္)ေဖေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို အိတ္ကပ္ထဲကေန ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အိတ္ထဲကေန တစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ဂရုတစိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီး... "မတ္(ခ္)ဆံုးေတာ့ သူ႔ဆီကေန ဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒါကို စစၥတာသိမယ္ ထင္တယ္" လို႔ ေျပာတယ္။
ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ
"ဒီအရာအတြက္ စစၥတာကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္။ မတ္(ခ္) အရမ္းတန္ဖိုးထားခဲ့တယ္" မတ္(ခ္)ေမေမက ေျပာတယ္။
မတ္(ခ္)ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကၽြန္မတို႔ကို ဝိုင္းအံုဖဲြ႔လာၾကတယ္။
ခ်ာလီက ပြင့္ပြင့္ေလးၿပံဳးၿပီး "ဒီစာရြက္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိမ္းထားေသးတယ္။ စာၾကည့္စားပဲြခံုရဲ႕ ပထမဆံုးထပ္ အံဆဲြထည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားတယ္"
ေဂ်ာ့ခ်္ရဲ႕ဇနီးက "ေဂ်ာ့ခ်္က ဒီစာရြက္ကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မဂၤလာေဆာင္အယ္ဘမ္
"ကၽြန္မလည္း သိမ္းထားတယ္။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မသိမ္းထားတယ္" မာလင္က ေျပာတယ္။
ဗီကီက သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကေန ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ စာရြက္ကိုထုတ္ၿပီး မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ "ကၽြန္မက ကိုယ္နဲ႔မကြာေဆာင္ထားတယ္။ လူတိုင္း ကိုယ့္စာရြက္ေတြကို သိမ္းထားၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္"
ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ငိုခ်မိတယ္။ မတ္(ခ္)အတြက္ ကၽြန္မငိုမိတယ္။ မတ္(ခ္)ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့ မတ္(ခ္)ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကၽြန္မငိုမိတယ္။
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့၊ ကိုယ္ဂရုစိုက္တဲ့လူေတြကို ခ်ီးမြမ္းတတ္ဖို႔ လူတိုင္းလူတိုင္းကို ကၽြန္မအားေပးခဲ့တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ေမတၱာကို ထုတ္ေဖာ္ျပသဖို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေရးမပါတဲ့ကိစၥေလးတစ္ခုက တျခားလူအတြက္ အေရးပါၿပီး ေလးနက္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
တျခားလူကို ေဖးမအားေပး၊ ခ်ီးမြမ္းၿပီး အခ်င္းခ်င္းၾကားက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကို လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ပါ။ ဂရုစိုက္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ထုတ္ေဖာ္ျပသပါ။ သင္ခ်စ္တဲ့၊ သင္ဂရုစိုက္တဲ့သူေတြကို သူတို႔ဟာ သင့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ထူးျခားေၾကာင္း အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ေျပာျပပါလို႔ ကၽြန္မေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။
"ေလာကမွာ သူစိမ္းဆိုတာ မရွိဘူး။ မရင္းႏွီးေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြပဲရွိတယ္"ဆို
မူရင္းေရးသားသူ-- စစၥတာ Helen ‧ Mose (http://www.dpes.tc.edu.tw/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment